Ziezo, even rusten, maar de weg naar herstel ligt open. Vanmorgen een lang telefoongesprek met dochterlief, gisteren de jongen trouwens de hele dag door en lieve berichtjes over de app, daarna opgestaan na de gebruikelijke rituelen. Een en ander aan pijnen en pijntjes verbeten. Toch in de ochtend het plan om boodschappen te doen. Als ik het niet zou redden zou ik in de auto blijven zitten en Lief in de plaatselijke super het lijstje afwerken. Zo gezegd zo gedaan. Het ging goed, dus mee naar binnen, en ik redde het. Nu pas op de plaats.
Dat komt goed uit want rond deze tijd trekken mijn lieve schatten naar het crematorium om afscheid van hun tante te nemen samen met de rest van de familie. Het leek mij het juiste moment om een bijzonder iets dat we samen hebben meegemaakt met onze partners destijds, in herinnering te roepen. Op één van de vele gezellige avonden die we samen doorbrachten, hadden we het over een buitenleven. Heerlijk tussen de dieren, weidsheid om je heen, ruimte om te klussen of te scheppen, kortom alles wat niet kon op het huidige verblijf, zij op een woonark en wij in een huis met een maisonnette er bovenop midden in de randstad. Dus snuffelden we eens goed alle kranten na en leken iets gevonden te hebben. Een boerderij in Drente bij Dwingeloo. Het leek een exemplaar die ons op het lijf geschreven was. Natuurlijk wilden we het aanschouwen, dus wrongen we ons in mijn Renault 4 en reden we, al rokend en kletsend(toen heel gewoon, nu moet je er niet meer aan denken), naar Drente en rolden doorrookt bij een grote boerderij naar buiten. Twee heerlijke schuren waarvan nog van alles te maken viel en het huis zelf met de stallen, dat makkelijk op te splitsen zou zijn in twee huishoudens. Doodse stilte op het land erachter, vrij uitzicht over de weilanden en een eindje van het dorp af. Ideaal. Maar ons mooie plannetje viel al gauw in duigen. Er bleek een constructie te zijn waardoor het niet mogelijk was om een hypotheek te krijgen met een woonark. Daar viel het hele aanlokkelijke plan in duigen. Hoe anders zou het leven gelopen zijn als dat idee was doorgegaan.
In de jaren die volgden, stappen, kinderen, verbouwingen, diverse woonadressen en ten slotte zij in de woonark en wij eindelijk een huisje in een echte wijk, geen betonbuurt en er wás een boerderij vlakbij. Avondjes op de woonark, clubje hier, clubje daar, opleidingen, cursus zus en cursus zo, hoe gaat zo’n leven. Z’n gangetje. Haar honden en die ene van ons waren haar meer dan lief. Ik ken niemand die honden zo goed aanvoelt als zij. Met dat enorme hart stond ze ook open voor de dak-en-de-thuislozen. ‘Voor elk praatje is een gaatje’ een motto dat haar als een handschoen past. Al ruim dertig jaar aan de universiteit verbonden en zich daar als een vis in het water gevoeld. Grote steun en toeverlaat toen broer ziek werd. Zodra hulp nodig was, ging ze op pad met hem of om hem te zoeken. Vinden deed ze hem altijd, al was het maar door hun grote hartsverbondenheid.
Eigenzinnig en oprecht, een gouden hart, iemand die mensen met elkaar verbond. ‘Ik ben er vandaag niet bij, maar ik ben er toch en waar jij bent kun je me vast wel voelen of zien(als dat toch eens waar kon zijn), kom maar een keer in een van mijn dromen een borrel drinken, opdat ik weet dat je daar een mooi pensioen mag genieten. Geen pijn meer en voor altijd vrij‘.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.